22 Februari - Dag 13

Vandaag op naar Houthem, Sint Gerlach: afstand 19 kilometer.
Vroeg wakker na een onrustige nacht. De dag om Nederland te verlaten nadert nu echt en dat is best wel spannend. De conditie is zeer goed en ik heb het gevoel dat ik nu wel warm gelopen ben!
Na een stevig ontbijt, hoe kan het ook anders, word ik door Renée op de route gebracht en enthousiast uitgezwaaid door Jeanne. Geweldige lieve mensen met het hart op de goede plaats.
Het is een prachtige dag en ik geniet met volle teugen van het mooie Limburgse heuvelland. ( wel pittig steil ). Ieder die ik spreek, vind het sneer koud maar al wandelend gaat dat gelukkig aan mij voorbij.
Onderweg nog effies een bakkie koffie halen bij een pompstation, en maar weer verder op route. Daar de routeplanner een steekje laat vallen (ja wis) loop ik ook nog een uurtje van de route maar niet gezeurd, opeens komt de redder in de vorm van een chauffeur die mij vraagt: wat nou, naar Santiago? Ik antwoord bevestigend en zeg hem dat ik van de route ben afgeweken waarop hij spontaan aanbiedt om mij terug op route te zetten. Daar zeg je natuurlijk geen nee op want een echte wandelaar loopt geen meter te veel!!!
Rond de klok van 14.30 uur ben ik op St. Gerlach waar onder het kerkgebouw, naast het Chateau, een refugio aanwezig is. Heerlijk voor mezelf, voordeel als je vroeg in het jaar bent. Ik heb de mazzel dat de kerkmeester aanwezig is want de refugio is pas open per 1 april, maar zonder geluk, je weet wel. Ik krijg een uitgebreide rondleiding, was er al eerder geweest maar dat ter zijde, en daar op volgend word mij de sleutel overhandigd en word mijn pelgrimspaspoort afgestempeld.
Vervolgens een Zakje met zand uit de kerk meegenomen voor bij Cruz de Ferro, maar daar later meer over. Nieuwsgierig: even Google raadplegen. Morgen verlaat ik Nederland en dat vind ik best wel een beetje eng. Slaapplaats heb ik nog niet dus dat moeten we morgen overdag maar uitvinden. Maar komt tijd komt raad zei me moeder altijd, alleen zij ging niet naar Santiago!! Maar het komt allemaal wel goed en jullie horen morgen, wat die dag ons al brengen gaat, wel hoe dat afgelopen is.


Om maar even door te gaan, ik heb natuurlijk niets te klagen. Alles draait wel door in Akkrum, maar wel apart dat ik zo maar onderweg ben naar Santiago. Huis en haard verlaten, kinderen en kleinkinderen achter laten, ga er maar aan staan. Dat geldt nog het meest voor de achterblijvers want ik heb natuurlijk mijn eigen wereld, de focus op en naar Santiago. Na een lange voorbereiding was ik er natuurlijk helemaal klaar voor om te gaan. Maar dit alles kon alleen tot stand komen met de steun van mijn gezin en met name mijn echtgenote Joke. Zij lieten me gaan. Ook dat is rijkdom en daar ben ik zeer dankbaar voor. Dat noemen we ook houden van !!! Ik sta nu op het punt om Nederland te verlaten, beetje apart, andere taal, andere cultuur,wegen en mensen. We zullen zien wat dat voor dingen en gebeurtenissen met zich meebrengt. Ik ben in ieder geval benieuwd!!!!!
Groeten en maar zien wat de dag ons morgen zal brengen.