19 April - Dag 69

Vandaag op naar mont-de-Marsan: afstand 27 kilometer.

Allereerst gisteravond was een goed maker tov de dag er voor. In de kwaliteit, in de prijs en super gezellig met pelgrims onder elkaar. Ieder heeft zijn verhaal en alles is herkenbaar. Samen hebben we gezellig gegeten en wat gedronken. Vanmorgen vroeg op pad met de nodige regen in de nek maar geen probleem. De route verloopt vrij vlak wat ook geen ramp is voor ons. Na 12 kilometer zien we een eerste stop en ja wis ook nog open. Dat is even boffen. Vervolgens op naar Marsan een vrij grote stad waar we arriveren om 4 uur in de middag.
De sleutel halen bij de buurtsuper en voilà.
We zijn de eerste, wat betekend: beste plak. Even een Heineken achter overgooien, om het voldane gevoel te bevredigen, douchen en snel naar het centrum, internetten om jullie ook te bevredigen!!!!! Ha ha.
Langzamerhand komen de andere ook binnen en het zijn de zelfde als de avond er voor met een toevoeging van en nieuwe, ook uit Nederland en hoe kan het ook anders; geblesseerd. Het mooie van de story is dat je dat niet van te voren weet. Ieder gaat nl zijn eigen weg/route. De dames uit broek op Waterland doen een voorstel om gezamenlijk te eten in de refugio en bieden aan om te koken voor ons. Dat slaan we niet af.
Gezamenlijk delen in de kosten e.d!!!!
Om 19.00 uur worden we verwacht in de refugio en zullen we zien wat er op tafel komt. Dit is echt een onderdeel van het leven van een pelgrim: ontmoeten, delen en samen zijn, helemaal geweldig.
Morgen gaan we naar Saint-Sever een rit van 22 kilometer en maar weer zien wat de dag ons ?????
Verder over mij voor wie het belangrijk vindt.
Met mij gaat het allemaal prima met alle hobbels en dalen. Gelukkig meer dalen dan hobbels. Nog steeds, ik klop het af, geen blessures, en iedere dag vervolg ik mijn weg. De ontmoetingen met de mensen zijn geweldig en ieder is zo als ie is. Ik zit midden in het leven zo als het er hier aan toe gaat. De mensen vinden het ook geweldig wat ik doe en er over nadenkende is dat ook wel zo, of niet. Wie doet, wil, kan en mag het??
Spijk uit Akkrum zo maar 4 maanden van huis. Met alle steun van het thuisfront en om eerlijk te zijn, anders kan het ook niet. Daar ben ik zeer dankbaar voor en ik voel me ook zeer bevoorrecht. Maar het moet wel gebeuren en dat komt wel klaar. Ik ga er van uit om door te schrijven tot en met Santiago, dat is mijn doel en mijn focus, schrijven is lopen en lopen is naar ?????
Ik hou nu op met ouwehoeren, de dames hebben nl het eten klaar. Bon appetiet.