23 April - Dag 73

Vandaag naar Obstabat: afstand 24 kilometer.

Dat was me wel een avond bij mevrouw Belem.
Die had bedacht, na haar scheiding een pelgrims onderdak te beginnen om er rijk van te worden en daar slaagt ze volgens mij wel voor. Een gegeven paard mag je niet in de bek kijken maar een knappe prijs voor veel te kort eten wordt natuurlijk beloond met niet schrijven in het pelgrimsboek. Om 7 uur zaten we aan het ontbijt, ze moest nl naar de rechtbank, en voor we het wisten stonden we buiten om half acht. Ook nog zonder alcohol die avond dus afkicken. Wij allen waren zeer overrompeld.
Maar goed, nieuwe dag nieuwe kansen.
Het weer was super en jongens wat is het hier mooi.
Bovendien ruik je Baskenland en dat is zeer fijn.
Na 20 kilometer zaten we op het hoogste punt in een kappelletje te overwegen en maakte Wil,mijn loopmaat en inmiddels goede vriend, kenbaar niet verder naar Santiago te gaan. De voeten hadden het begeven en de geest zei eindelijk ook ja. Wil liep al dagen met kapotte voeten en herstellen is uiteindelijk niet meer mogelijk na iedere dag weer te moeten lopen. Petje af voor deze man. Wat een karakter, wilskracht en doorzettingsvermogen. En boven al: nooit zeuren en klagen. Best wel een emotioneel moment voor ons beiden maar goed, de kogel was door de kerk en Spijk gaat verder. De tocht was de zwaarste tot nu toe maar eenmaal aangekomen was alles weer vergeten.
De pelgrimslocatie was uitstekend en heel fijne gastmensen. Echte Basken, warm en zeer gastvrij.
Bovendien is het nu als pelgrims. Hier komen nl 3 routes samen en dat is best wel gezellig.
Morgen vroeg op pad voor de laatste rit naar Spanje, op naar Jean Pied de Port een zware tocht maar dat redden we wel. Slaperij wordt spannend maar dat zien we wel weer, komt tijd komt raad.