27 - 28 Mei - Dag 107 & 108

Vandaag verblijf in Santiago.

Gisteravond samen gegeten met Koos en Holger, uit Duitsland en uiteraard Joke, Joyce en Rosan.
Heel fijn om verenigt te zijn met mijn vrouw en de meiden, voor hun ook leuk een deel van het pelsgrims leven op te snuiven. Hebben ze tenminste een idee en voorstelling in wat voor wereld ik geleefd heb. Na het eten neem ik afscheid van Holger, een vent van bijna 2 meter, een zeer ontroerend moment voor ons beiden.
Een goed mens met het hart, erg klein, op de juiste plaats. Vervolgens verdwijnt hij in de massa. Uit het zicht maar nooit meer uit het hart!!
Koos besluit om de volgende dag terug te gaan naar Nederland, ook dat neemt het nodige van ons bij zijn vertrek maar zo gaat dat op de Camino.
Rond 9 uur ga ik terug naar de Kathedraal om de pelgrims die achter mij zaten op te vangen. Vervolgens met zijn allen naar de Mis om alles op nieuw te beleven.
Zo mooi en indrukwekkend met zijn allen samen.
Daarna wat drinken en van iedereen van uit de gehele wereld afscheid te nemen. Na de laatste Camino groet gaat ieder weer zijn eigen weg en in de loop der dag kom ik alle andere tegen. Momenten van omhelzing en emoties. De meesten kenden mij allemaal, zo lang" onderweg dan is dat ook niet vreemd.
Greg uit Californië, Richard en Robert uit Schotland, Guillaume uit Canada, Marion uit Italië, Maria uit België, de meiden uit Brazilië, en mijn vele andere vrienden van overal vandaan. Ook Tjeerd en Anke uit Sneek en Thea uit Bolsward, die helaas de laatste 100 kilometer niet kon afmaken vanwege trieste familie omstandigheden. Ieder met zijn verhaal en samen hadden we een ongelofelijke band met elkaar. We liepen bijna nooit samen maar s avonds kwamen we elkaar altijd wel tegen, samen koken, samen eten en drinken en vele gesprekken, serieus en heel veel humor en plezier.
Dat nemen ze mij nooit meer af, wat een ervaring!!!
In de namiddag ga ik met Joke en de meiden die er inmiddels ook weer zijn lekker Santiago bezichtigen.
Ik heb dus ruim de gelegenheid gehad om alles voor me zelf af te sluiten op mijn weg.
De volgende dag verloopt eigenlijk identiek.
Vroeg van bed om alleen mijn weg te gaan en met de voor mij laatste bekende pelgrims naar de Mis te gaan, om vervolgens iedereen de Camino groet te geven.
Daarna afscheid nemen en ook nu gaat ieder ook weer zijn eigen weg, velen om het leven een andere wending te geven bij terugkomst van hun reis. Ieder op de Camino had zijn rugzak mee met de nodige bagage, letterlijk en figuurlijk. De een wat meer dan de ander of heel veel meer. Dat waren heel bijzondere momenten op mijn Camino. Luisteren naar de verhalen, delen in iemands verdriet en samen op weg. Het is niet te verwoorden, wat dat allemaal met je doet als mens.
De Pelgrimsmis is dan ook voor iedereen een enorme gebeurtenis, een grote familie.
Ik ben er trots op dit te hebben mogen mee maken en ervaren. Het zal mijn verdere leven absoluut positief beïnvloeden.
ON MY WAY!!!!!!